“ ျမိဳင့္ကို ခြင့္လြတ္ပါ….” (၀ထၳဳတို ဖတ္စရာ)
10 Jan 2017 1,377 Views
ဖခင္ဘက္မွ ဘႀကီးေတာ္သူ တစ္ဦး ႐ွိပါသည္။ သူ႔အမည္မွာ ဦးနီ ျဖစ္ၿပီး ဇနီးျဖစ္သူမွာ ေဒၚၿမိဳင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က `အပါနီ´ႏွင့္ `အေမၿမိဳင္´ ဟု ေခၚၾကသည္။ သူတုိ႔ ၂ေယာက္သည္ တကယ့္ဆုိမွ တကယ့္ ငယ္လင္ ငယ္မယား စစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘႀကီးႏွင့္ စတင္ အေၾကာင္းပါခဲ့စဥ္က အေမၿမိဳင္သည္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔သာ ႐ွိေသးသည္ဟု သိရပါသည္။ သူတုိ႔သည္ သား,သမီး မထြန္းကားဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းသင္း ေနခဲ့ၾကပါသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႐ွိေသာအခါတြင္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေပၚေပါက္လာခဲ့ ေလသည္။ အေမၿမိဳင္သည္ အိမ္တြင္ ဝင္ထြက္ သြားလာေနၿပီး အပါနီက လက္တုိလက္ေတာင္း ခုိင္းေစေနသည့္ တပည့္တစ္ဦးႏွင့္ ၿငိစြန္းကာ လုိက္ေျပး သြားခဲ့ေလသည္။
ထုိအခ်ိန္က စ၍ အပါနီသည္ အေမၿမိဳင္ အေၾကာင္းကုိ စကားစပ္၍ပင္ မေျပာေတာ့။ လုိက္လည္း မ႐ွာ။ ျပန္လည္း မေခၚေတာ့ေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ..... ထုိစဥ္က ညတုိင္က်လွ်င္ အရက္ကုိ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ၿခံဝင္းထဲ၌ သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ ေအာ္ဟစ္ ေနတတ္သည့္ အပါနီ႔ကုိ မွတ္မိေနပါသည္။ ေနာင္ ၁ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ႐ွိေသာအခါ အပါနီသည္ အိမ္ေထာင္သစ္ တစ္ခုကုိ ထူေထာင္လုိက္ ပါသည္။ ဒုတိယ ဇနီးႏွင့္ သား,သမီး ၅ ေယာက္ ရ႐ွိၿပီး ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ ..... ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အပါနီ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ေျမနီကုန္း ေဈးဘက္သုိ႔ အလာ၊ ရတနာပုံ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံ ေ႐ွ႕နား အလြန္တြင္ လုံးဝ မေမွ်ာ္လင့္ မထင္မွတ္ဘဲ အေမၿမိဳင္ႏွင့္ ဘြားခနဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆုံမိၾကေလသည္။
သူတုိ႔သည္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ စကၠန္႔ေပါင္း မ်ားစြာ ေငးေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနၾကေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေမၿမိဳင္က စတင္၍ လႈပ္႐ွားလာခဲ့သည္။ "ကုိကုိ ... ကုိကုိရယ္ ... ၿမိဳင့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ" "ျဖန္း" အပါနီ၏ ညာလက္ဝါးသည္ ေျမာက္တက္သြားၿပီး အေမၿမိဳင္၏ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ ျပင္းထန္ေသာ အ႐ွိန္ျဖင့္ က်ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။ အေမၿမိဳင္သည္ ၾကံဳလွီေသာ ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိ ယိမ္းယုိင္သြားရာမွ ႀကိဳးစား၍ တည့္မတ္လုိက္သည္။ ငုိခ်လုိက္ေတာ့မည္ဟု ထင္ေသာ္လည္း လုံးဝ မငုိခဲ့ေခ်။ အပါနီ႔ မ်က္ႏွာကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစုိက္၍ ၾကည့္ေနေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ ယုိစီးက်ေနေသာ ေသြးေတြကုိ ေထြးလည္း မထုတ္။ သုတ္လည္း မပစ္ဘဲ အပါနီ႔ မ်က္ႏွာကုိသာ အငမ္းမရ စူးစူးစုိက္စုိက္ ေငးၾကည့္ ေနခဲ့ေလသည္။ အပါနီကလည္း ေမးေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္ေနေအာင္ အံကုိ တင္းတင္းႀကိတ္လ်က္ အေမၿမိဳင့္ကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ား စူးစမ္း၍ ၾကည့္ေနေလသည္။
အေမၿမိဳင္သည္ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ အတြင္း၌ သနားစရာ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ ေလၿပီ။ ခႏၶာကုိယ္သည္ ညႇိးခ်ဳံး ပိန္လွီလ်က္ အဝတ္အစားမ်ားမွာလည္း အေရာင္အေသြး မေပၚဘဲ စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းလွ ေပသည္။ "လာ ... ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့" အပါနီသည္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ အေမၿမိဳင့္ လက္ကုိ ဆြဲလ်က္ လမ္းတစ္ဘက္သုိ႔ ကူးသြားေလသည္။ ေျမနီကုန္းေဈး အတြင္းက ဖိနပ္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္တြင္ မိန္းမစီး ကတၱီပါ ႀကိဳးတပ္ ဖိနပ္တစ္ရံ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ..... "ေရာ့ ... ဒါ စီးၾကည့္" အေမၿမိဳင္သည္ ဖိနပ္ေလးကုိ ခ်စီးၾကည့္သည္။ ထုိအခါမွ သတိထား ၾကည့္မိသည္။ အေမၿမိဳင့္ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ပင္ မပါခဲ့ေပ။ "အေတာ္ပါပဲ ကုိကုိ" "ေအး ... ေတာ္ရင္ စီးသြားေတာ့ ..." အပါနီသည္ ဖိနပ္ဖုိး ေမး၍ ေပးလုိက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြား ေလသည္။ ေနာက္မွ ေျပးလုိက္လာေသာ အေမၿမိဳင္သည္ အပါနီ႔ကုိ ေဈးအျပင္ဘက္ ေရာက္မွ မီလာၿပီး ..... "ေန ... ေနပါဦး ကုိကုိ ... ခဏေလး ေနပါဦး ... ၿမိဳင္ေလ ကုိကုိ႔ကုိ ကန္ေတာ့ခ်င္လုိ႔ပါ ... ကန္ေတာ့ပါရေစ ကုိကုိရယ္" ဟု ေတာင္းပန္ၿပီး ပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာပင္ ဖိနပ္ခြၽတ္ကာ ဒူးတုပ္ထုိင္လ်က္ ကန္ေတာ့႐ွာ ေလသည္။
ေခါင္းျပန္ေမာ့ လုိက္ေသာအခါ အပါနီ႔ ေျခေထာက္ အစုံကုိ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ေျခလွမ္းက်ဲုႀကီးမ်ားျဖင့္ ေက်ာခုိင္း ေလွ်ာက္သြားေသာ အပါနီသည္ အေဝးသုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။ အပါနီ႔ ေက်ာျပင္ကုိ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေဝဝါးစြာ လွမ္းၾကည့္ေနရာမွ သူဝယ္ေပးခဲ့ေသာ ဖိနပ္ေလးကုိ စီးရန္ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ မ်က္ရည္စမ်ားသည္ ဖိနပ္သစ္ေလးေပၚသုိ႔ ေႂကြက်သြားေလသတည္း။ * * * ထုိညက ..... အရက္ေတြ မူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ ေအာ္ဆုိေနေသာ အပါနီ႔ကုိ ေတြ႕ၾကရျပန္ပါသည္။
စုိးလူ
Credit : bahuthuta
