ေဒၚခင္ၾကည္ကို ျမင္ရေသာအခါ အဂၤလိပ္စာဆိုေတာ္ႀကီး တင္နီဆင္ (F.Tennyson Jesse)ေရးဖြဲ႔သည့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ “က်ဆုံးေသာ စစ္သူႀကီးကိုအိမ္သို႔ယူေဆာင္လာၾကသည္” ဟူေသာ ဝါက်ႏွင့္အစခ်ီထားသည္။ ထိုကဗ်ာတြင္ စစ္သူႀကီး၏ ဇနီးသည္ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ဘဲ အေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနပုံမွာ ယခုေဒၚခင္ၾကည္၏ အျဖစ္ႏွင့္ တူလွေတာ့သည္။

ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္အတူ အမျဖစ္ေသာ ဦးသိန္းလွ၏ ဇနီး ေဒၚခင္တင့္ႏွင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ဇနီး ေဒၚခင္ႀကီး၊ ညီမ မအမာတို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သုံးေယာက္မွာ ေဒၚခင္ၾကည္ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ တဘက္ခန္းတြင္ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ထိုေန႔ကအေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။

ဦးသိန္းလွ၏ဇနီးျဖစ္သူ အမႀကီး ေဒၚခင္တင့္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေသနတ္ပစ္ခံရသည္ၾကား၍ေဆး႐ုံသို႔ လိုက္သြားရာ ေဒၚခင္ၾကည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ွိသည့္အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသျဖင့္ အျပင္ကေစာင့္ကာ “ေသရင္ေတာ့သူေအာ္ငိုမွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့ၿပီး သူနားေထာင္ေနသည္။သို႔ေသာ္ေဒၚခင္ၾကည္ငိုသံကုိကား မၾကားရ၍ ေတာ္႐ုံထိတာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနဆဲတြင္ ဆရာဝန္တစ္္ဦး ထြက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆုံးေၾကာင္း ေျပာမွ သိရေတာ့သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္အား ေျပာျပ၏။

ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေလာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ေပြ႔၍ အိမ္သို႔ကားႏွင့္ ယူလာရာကားဟြန္းသံၾကားလွ်င္ ကေလးမ်ားက ေဖေဖျပန္လာၿပီဟု ျမဴးတူးဆင္းႀကိဳၾကသည္ကိုအစ္မႀကီး ေဒၚခင္တင့္က သူ႔စိတ္ကို မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္ဟု ေျပာေသာအခါ ၾကားရသူအားလုံးပင္ ေၾကကြဲခဲ့ရသည္။

ဂ်ဴဗလီေဟာသို႔ မယူမီ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေလာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစုံ ဝတ္ေပးသည္။ “က်မစိတ္ထဲမွာ ႐ုံးသြားခါနီး အဝတ္အစား လဲေပးရသလိုပဲ” ဟုကၽြႏု္ပ္ကို ေျပာေသးသည္။ ကေလးေတြကား သူ႔ဖခင္၏ အျဖစ္ဆိုးကို မသိ႐ွာၾကေပ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေလာင္းကို ဂ်ဴဗလီသို႔ ပို႔ၿပီးေနာက္ “ေဖေဖ ဂ်ဴဗလီကို အစည္းအေဝးသြားတာ ျပန္မလာေသးဘူးလား” ေမးေသးသည္။

မွီျငမ္း
“ေၾသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္” တိုင္းရင္းသူ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁ ၊ အမွတ္ ၁၇ (၁၉၄၇ ၾသဂုတ္လထုတ္)
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ " သန္းဝင္းလွိ ုင္

Source: Aye Ko Ko FB