အမိႈက္ပံုၾကားက အနာဂတ္ပန္းတစ္ပြင့္ (မဲေဆာက္အမိႈက္ပံုက ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္)
29 Jun 2017 1,620 Views
“တအားနံတယ္ အန္လဲအန္တယ္ စစေရာက္တုန္းကဆုိ မလုပ္နို္င္ဘူး ၾကာလာေတာ့လည္း ဒီအနံ႕ေတြကို ယဥ္သြားတာပါပဲ”
ေရာင္စံုပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ ပုပ္သိုးေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြနဲ႕ အရြယ္အစားစံု စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ေတြၾကား ဂါ၀န္အနီေရာင္တလႊင့္လႊင့္နဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ မိန္းကေလးငယ္တဦး ခပ္သြက္သြက္လမ္း ေလွ်ာက္လာပါတယ္။
သူ႕နံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ‘တ၀ီ၀ီ’ နဲ႕ လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြကို လက္နဲ႔ ခါယမ္းဖယ္ရွား ရင္း အသက္ (၆၀)ေက်ာ္အရြယ္ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ိဳးသားတဦးဆီကို ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ အဂၤလိပ္လိုအျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးငယ္ဟာ ဘာသာျပန္တေယာက္မဟုတ္သလို ဘြဲ႕ရပညာတတ္တေယာက္ လည္း မျဖစ္ေသးပါ။ အမိႈက္ပံုၾကားက အမိႈက္ေကာက္ၿပီး ဘ၀ကိုရုန္းကန္ေနရတဲ့ အမိႈက္ေကာက္သမေလး တေယာက္သာျဖစ္ပါတယ္။
“သူက တအားေတာ္တယ္၊ အရမ္းလဲအားကိုးရတယ္၊ လိမ္မာတယ္၊ အဂၤလိပ္စကားလဲေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္” လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားၾကီးက အမိႈက္ေကာက္သမေလးကို ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာပါတယ္။
အမိႈက္ေကာက္သမေလး အိအိဟာ အသက္ (၁၅)ႏွစ္သာရိွေသးၿပီး မဲေဆာက္အမိႈက္ပံုမွာ အမိႈက္ေကာက္ေန တဲ့ ျမန္မာျပည္မွလာေရာက္ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္သူတဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။
“တအားနံတယ္၊ အန္လဲအန္တယ္၊ စစေရာက္တုန္းကဆုိ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ၾကာလာေတာ့လည္း ဒီအနံ႕ေတြကို ယဥ္သြားတာပါပဲ”
အိအိက သူမမဲေဆာက္အမိႈက္ပံုကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အမိႈက္ေကာက္ခ့ဲရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပေနတာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရိွခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္လုပ္ေနရာကေန မဲေဆာက္အမိႈက္ပံုကို ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုေလးေယာက္ျဖစ္တဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမငယ္တို႕နဲ႕အတူ ေမြး ရပ္ဇာတိျဖစ္တဲ့ ပဲခူးတိုင္းေဒသၾကီး၊ ေက်ာက္ၾကီးျမိဳ႕က ရြာတရြာမွ ေျပာင္းေရြ႕လာၾကတာပါ။
“ရြာမွာ အိမ္လဲမရိွေတာ့ဘူး၊ ျခံလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ျပန္ခ်င္ရင္ေတာင္ ေနစရာမရိွဘူး” လို႔ သူတို႔အခက္အခဲကို ေျပာျပပါတယ္။
နယ္စပ္ျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ သူတို႕ရြာက အမ်ိဳးေတြလည္း အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ လည္း မိသားစုလိုက္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး ေရာက္ခါစမွာေတာ့ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တံတားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ခ်ိန္မွာပဲ ဘာသာစကားနားမလည္တာေၾကာင့္ စိတ္အားငယ္ခဲ့ရ သလို အသိမိတ္ေဆြေတြန႔ဲ အဆက္အသြယ္မရရိွခဲ့တာေၾကာင့္ တေန႕လံုးထမင္းမစားခဲ့ရပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ေန႔ ေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။
“ေၾကာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတုန္းက ငယ္လည္းငယ္ေသးေတာ့ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္ရမယ္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း လခေတြ၊ ေန႕စားခေတြေပးမယ္ဆိုၿပီး မေပးပဲ လိမ္သြားတာေတြ လည္းရိွတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီအမိႈက္ပံုကို ေရာက္လာတယ္၊ အမိႈက္ေကာက္တယ္”
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ အိအိတို႕မိသားစုလို အလုပ္အကိုင္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အမိႈက္ပံုမွာ လာ ေရာက္ေနထိုင္သူေတြမ်ားျပားလာၿပီး အခုအခါ တဲအိမ္ေပါင္း(၁၀၀)ေက်ာ္ရိွေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
အမိႈက္ပံုမွာ လာေရာက္အမိႈက္ေကာက္သူေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ကရင္၊ ဗမာနဲ႔ မြန္လူမ်ိဳးတို႕ အမ်ားဆံုးလာေရာက္ေျပာင္းေရြ႕လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီထဲမွာေတာ့ အိအိတို႕မိသားစုလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သလို အိအိဟာ မိသားစုအတြက္ အဓိက၀င္ေငြရွာေပးေန သူတေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။
“အေဖေရာ အေမေရာ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ညီမေလးကလည္း ငယ္ေသးေတာ့မလုပ္ဘူး။ က်မတေယာက္တည္း အမိႈက္ေကာက္ၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕စားေနၾကရတာ၊ အမိႈက္ေကာက္တာက ေကာက္ႏိုင္ရင္ ေကာက္ႏိုင္သ ေလာက္ရတယ္။ ထမင္စားဖို႕အတြက္ လံုေလာက္တယ္” လို႔ အိအိက သူ႔မိသားစုအတြက္ အမိႈက္ေကာက္တဲ့ အလုပ္လုပ္ကာ ရွာေဖြေကြ်းေမြးရပံုကိုေျပာပါတယ္။
အမိႈက္ေကာက္တဲ့အခါ တခါတရံ ပိုက္ဆံအေၾကြမ်ားလည္း ရရိွတတ္ၿပီး နာရီ၊ ဖုန္း အစရိွတဲ့ တန္ဖိုးရိွတဲ့ ပစၥည္း မ်ားလည္း ရရိွတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုပစၥည္းေတြ ေကာက္ရတဲ့ေန႕ကေတာ့ သူမတို႕အတြက္ အလုပ္က အပိုဆုေငြ ေၾကးရသလို ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႕တေန႕ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီလိုကံေကာင္းတဲ့ေန႕ဆိုတာကလည္း တလမွတခါေတာင္မရိွ။ ပံုမွန္ဆို အမိႈက္ပံုက ေကာက္ရတဲ့ ပလက္စတစ္အိတ္၊ ပုလင္း၊ ဘူးခြံေတြကို ေရာင္းခ်လို႕ရတဲ့ ေငြအနည္းငယ္နဲ႔သာ စားေသာက္ ေနၾကရတာပါ။
အိအိကေတာ့ ရြာမွာေနကတည္းက အတန္းပညာကို သင္ၾကားခဲ့ရသူတေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမိႈက္ပံုမွာ အမိႈက္ေကာက္ရင္း ပညာဆက္လက္သင္ၾကားႏိုင္ဖို႕အတြက္လည္း အခြင့္အလမ္းရရိွခဲ့ျပန္ပါေသးတယ္။
“ဒီအဂၤလိပ္ၾကီးက သမီးကို ေက်ာင္းထားေပးထားတာ။ တျခားကေလးေတြကိုေရာပဲ။ အခုအမိႈက္ေကာက္စရာ ေတာင္ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ ဒီတေခါက္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ ၇ တန္းတက္ရမွာ” လို႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရိွတဲ့ ႏိုင္ငံ ျခားသားၾကီးကို လက္ညိွဳးညႊန္ျပရင္းေျပာပါတယ္။
ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တာေၾကာင့္ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့အိပ္မက္တခုေတာ့ျပည့္၀ခဲ့ၿပီလို႕ဆိုပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ ထိုင္းစာနဲ႕အဂၤလိပ္စာကို သင္ၾကားရတာမို႔ ႏိုင္ငံျခားသားၾကီးနဲ႔ စကားအျပန္အလွန္ ေျပာဆိုႏိုင္တာ ပါ။
အခုေတာ့ အမိႈက္ပံုေတြၾကားထဲက မိသားစုေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို နားေထာင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားၾကီးကို ျပန္လည္ေျပာျပကာ အမိႈက္ပံုထဲက သူတို႔လိုမိသားစုေတြရဲ႕အခက္အခဲကို တႏိုင္တပိုင္ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္ေပး ေနသူ တေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။
“တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက အခုမွေရာက္လာၿပီး ေဆာက္ၾကတာဆိုေတာ့ မျပည့္စံုၾကဘူး၊ ေရတို႕ မီးတို႕ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ ေရာ အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႕လိုအပ္တာေတြကို အလွဴရွင္ေတြဆီေျပာဖို႕ ဒီအဂၤလိပ္ၾကီးကို ျပန္ေျပာျပေပးရတယ္” လို႕ အိအိက သူမလက္ထဲမွ ၂ေပအရြယ္ လွ်ပ္စစ္မီးေခ်ာင္းတခုကို တဲအိမ္တအိမ္ထဲမွ အမ်ိဳးသားတဦးကို လွမ္း ေပးရင္း ေျပာပါတယ္။
အခုလို ႏိုင္ငံျခားသားၾကီးနဲ႔အတူ အမိႈက္ပံုၾကီးကို တေန႔တၾကိမ္ ဆိုင္ကယ္တစီးျဖင့္ တပါတ္ပါတ္ကာ မိသားစု ေတြရဲ႕အေျခအေနကို လိုက္လံၾကည့္ရႈေပးရတာေၾကာင့္ တခါတရံ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕အထင္လြဲမွားမႈေတြကိုလည္း ခံေနရတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။
“နင့္လူၾကီး နင့္လူၾကီးဆိုၿပီး စသလိုေနာက္သလိုနဲ႕ ေျပာၾကတယ္။ အိမ္ကအေမကအစ..၊ က်မ အဲလို ေျပာတာ ကို မၾကိဳက္ဘူး၊ အေမ့ကိုလည္း ေျပာထားတယ္ ေနာက္အဲဒီလိုမေျပာဖို႕” လို႕ သူ႕ကို ႏိုင္ငံျခားသားၾကီးႏွင့္ စေနာက္တာကို မၾကိဳက္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ သူမလို ေနပူထဲမွာ တခ်ိန္လံုးဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ပါတ္ျပီး အဖိုးအခ မရပါပဲ အမိႈက္ပံုထဲက လူေတြရဲ႕ ဘ၀အခက္အခဲကို သြက္သြက္လက္လက္ ေလ့လာေနဖို႕ဆိုတာကလည္း လြယ္ကူတဲ့အလုပ္တခုေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။
အိအိအတြက္ကေတာ့ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားႏိုင္တာနဲ႔ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ မပူပင္ရတာဟာ အေကာင္းဆံုးဆုလာဒ္ၾကီးတခုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
“အရင္ကဆို အဂၤလိပ္စာလာသင္ေပးတယ္။ ဒီနားကေက်ာင္းမွာ။ ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာလည္း လာသင္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဆရာေတြက မလာေတာ့ဘူး။ ဒီက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တအားဆိုးလို႕ေလ။ ေက်ာင္းပ်က္တာေတြမ်ားေတာ့ ဆရာေတြက လာမသင္ေပးေတာ့ဘူး” လို႕ ညီးညီးျငဴျငဴနဲ႔ေျပာျပပါတယ္။
အိအိကေတာ့ အဂၤလိပ္သာသာစကားကိုလည္း ဆက္လက္သင္ယူခ်င္ေသးသလို ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္ကို လည္း စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ သင္ယူခ်င္ေသးတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕လို အမိႈက္ပံုထဲက လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ နည္းပညာေတြ၊ အတတ္ပညာ၊ အခြင့္အလမ္း ေတြ ရယူႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္တခုအေနနဲ႔ပဲ ရိွေနပါေသးတယ္။
အမိႈက္ပံုဟာ မဲေဆာက္ျမိဳ႕အစြန္မွာ တည္ရိွေနတာေၾကာင့္ သင္တန္းတက္ဖို႕၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႕၊ အလုပ္လုပ္ဖို႕ အတြက္ ျမိဳ႕ထဲကို တေခါက္တေခါက္သြားဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။
“ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာေနၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာရရ၊ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြမွာ ေစ်းပဲ ေရာင္းရေရာင္းရ၊ ပိုက္ဆံစုမယ္၊ ၿပီးရင္ ရြာျပန္ခ်င္တယ္” လို႕ အိအိက သူေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။
အျခားဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ မိဘေတြရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ ေအးေအးလူလူ ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိအိတေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာတဖက္နဲ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္လည္း ရုန္းကန္ေနရ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီအမိႈက္ပံုၾကားထဲမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ကိုလည္း အျမဲေလ့လာ ၾကည့္ရႈေပးေနရသူလည္းျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
“ေႏြရာသီဆို သိပ္မနံဘူး။ မိိုးရာသီဆို အရမ္းစိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတာ၊ နံ႕လဲတအားနံတယ္။ ပိုၿပီးလဲ ညစ္ပတ္ တယ္။ အမိႈက္ပံုမွာေကာ လမ္းေတြေကာ အိမ္ေတြမွာေကာ စိုစိစုိစိနဲ႕ ေနလို႕မေကာင္းဘူး” လို႕ သူ႔အိမ္နားက အမိႈက္ပံုၾကီးကို ၾကည့္ရင္းေျပာပါတယ္။
တဖက္မွာ ခက္ခဲတဲ့ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရသလို တဖက္မွာေတာ့ တျခားဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလို သူမမွာလည္း အိပ္မက္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရိွေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့..
“ငယ္ငယ္ကတည္းက အျမဲေတြးတာ ၾကီးလာရင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ အသံေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး၊ အိမ္မွာေတာ့ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုပလိုက္တာပဲ” လို႔ အိအိက ရယ္ေမာရင္း သူမရဲ႕အိပ္မက္တခုကို ဖြင့္ဟေျပာ ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမရဲ့အၾကည့္ေတြဟာ လူ႔တရပ္ထက္ ျမင့္မားလွတဲ့ ေရာင္စံုအမိႈက္ေတာင္ကုန္းၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ဟိုးအေ၀းၾကီးဆီက သဘာ၀ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းၾကီးေတြရဲ႕အလွေတြဆီကို စူးစိုက္လို႔ ေငးေမာ ေနတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ။
Source:hiburma
